ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΕΙΔΙΚΟΥΣ

Στις περισσότερες κλινικές αποτοξίνωσης για χρήστες αλκοόλ, ηρωίνης και άλλων ναρκωτικών, έχουν γίνει πραγματικά λίγες σημαντικές αλλαγές όσον αφορά τη θεραπεία ή την έκβαση της από τότε που έγινε η εισαγωγή της δισουλφιράμης, το 1948 και της μεθαδόνης, το 1965.

Σε πολλές χώρες δεν επιτρέπεται ούτε το πρόγραμμα συντήρησης με μεθαδόνη. Αυτή η κατάσταση αλλάζει με πολύ αργό ρυθμό σε αντίθεση με τον υπόλοιπο κλάδο της ιατρικής, όπου έχουν γίνει μεγάλες αλλαγές και πολλές βελτιώσεις. Ένας σημαντικός λόγος για αυτήν την αντίθεση είναι ότι ενώ στη γενική ιατρική οι ελπιδοφόρες τεχνολογίες και τα φάρμακα αξιολογούνται γρήγορα και συχνά υιοθετούνται παγκοσμίως, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τις θεραπείες που αφορούν τον εθισμό.

Ειδικά στις ΗΠΑ, ο εθισμός θεωρείται ακόμα από πολλούς ως ένα ηθικό ή «πνευματικό» πρόβλημα που απαιτεί αποκλειστικά πνευματικές και/ή ψυχοκοινωνικές επεμβάσεις. Αυτή η τοποθέτηση δεν συνυπάρχει εύκολα με τις ιατρικές μεθόδους. Γι’ αυτό, ενώ αναγνωρίζεται η σημασία συγκεκριμένων ψυχοκοινωνικών παρεμβάσεων για πολλούς ασθενείς, τα οκτώ συνέδρια που έγιναν στο Stapleford από το 1989 έχουν επικεντρωθεί στο πώς να αξιοποιήσουν καλύτερα τις υπάρχουσες φαρμακολογικές παρεμβάσεις και την ελπιδοφόρα ανάπτυξη στη φαρμακοθεραπεία και την τεχνολογία.

Ακόμα και στα τρία χρόνια από το τελευταίο συνέδριο στο Nijmegen, έχουν υπάρξει μερικές σημαντικές εξελίξεις. Κατ’ αρχήν, η κατά ένα μεγάλο μέρος ανεκπλήρωτη δυνατότητα της λήψης Ναλτρεξόνης από το στόμα ως θεραπεία κατά των οπιοειδών και του αλκοόλ, λόγω της φτωχής συμμόρφωσης, τώρα όλο και περισσότερο επιτυγχάνεται από την αυξανόμενη χρήση εμφυτεύματος Ναλτρεξόνης.

Η αναμενόμενη απελευθέρωση των πρώτων εγκεκριμένων εμφυτευμάτων στα μέσα του 2006 θ’ αποτελέσει πραγματική πρόοδο, αν και η απαραίτητη τεχνολογία είχε υπάρξει για δεκαετίες και χρησιμοποιούνταν επιτυχώς σε άλλους τομείς.

Αφετέρου, είναι τώρα σαφές ότι τα πολύ χαμηλά ποσοστά επιτυχίας των μεθόδων αποτοξίνωσης από τα οποιοειδή και η εισαγωγή στη Ναλτρεξόνη με τη χρήση συμβατικών τεχνικών (χαρακτηριστικά 20-30% το πολύ) μπορούν να βελτιωθούν σημαντικά αυτή τη στιγμή μόνο από τεχνικές που ολοκληρώνουν τη διαδικασία εισαγωγής και αποτοξίνωσης μέσα σε 24 ώρες ή το πολύ μέσα σε μερικές ημέρες.

Η συζήτηση έχει μετατοπιστεί τώρα στις καλύτερες μεθόδους για αυτήν την γρήγορη εισαγωγή στη Ναλτρεξόνη και ειδικότερα, στα επίπεδα νάρκωσης ή αναισθησίας που είναι απαραίτητα, καθώς και τους κινδύνους που είναι αποδεκτοί, προκειμένου να μεγιστοποιηθεί η επιτυχία και να ελαχιστοποιηθεί η ταλαιπωρία και η πιθανότητα εγκατάλειψης της θεραπείας. Σε όλους αυτούς τους τομείς, θα παρουσιάσουν τα συμπεράσματά τους οι κορυφαίοι ερευνητές και σχολιαστές.

Στο συνέδριο του Stapleford το 1996 στο Λονδίνο, ο καθ. Gilberto Gerra παρουσίασε μια εργασία για τη ταχεία αποτοξίνωση βενζοδιαζεπινών χρησιμοποιώντας τον ανταγωνιστή flumazeni. Αυτή η νέα ιδέα υιοθετήθηκε από μερικούς από τους παρόντες και δύο Αυστραλοί νοσοκομειακοί γιατροί θα παρουσιάσουν στοιχεία βασισμένα σε αρκετές εκατοντάδες διαδικασίες, που δείχνουν ότι η τεχνική είναι απλή, αποτελεσματική, ανώδυνη και προφανώς πολύ ασφαλής. Σαφώς πολύ ασφαλέστερη από ότι πολλοί άνθρωποι πίστευαν ότι θα μπορούσε να είναι. Σε συνδυασμό με τα μακράς διαρκείας εμφυτεύματα flumazenil, μοιάζει να είναι η επόμενη μεγάλη επανάσταση στη θεραπεία του εθισμού. Πολλοί άνθρωποι ελπίζουν ότι η επικείμενη απελευθέρωση των εμφυτευμάτων Ναλτρεξόνης θα επιφέρει σημαντικές βελτιώσεις στην αποτελεσματικότητα της επεξεργασίας του αλκοολισμού. Το ίδιο ελπίζουμε και εμείς, αλλά οι ομιλητές στα προηγούμενα συνέδρια στο Stapleford σημείωσαν ότι τα στοιχεία για τη θεραπεία που γίνεται με δισουλφιράμη είναι επίσης ισχυρά.

Το 2004, η αναγνωρισμένη βρετανική εφημερίδα “Addiction” («Εθισμός») τελικά παραδέχθηκε ότι αυτό ίσχυε και ότι η δισουλφιράμη ήταν για πολύ καιρό υποτιμημένη. Οι πρόσφατες μελέτες εξέτασαν τη σχετική αποτελεσματικότητα της λήψης από το στόμα δισουλφιράμης, ναλτρεξόνης και acamprosate και τα πιο πρόσφατα αποτελέσματα θα παρουσιαστούν εδώ. Επιβεβαιώνουν ότι η δισουλφιράμη παίζει ακόμα ένα σημαντικό ρόλο στη θεραπεία.

Τέλος, θα συζητήσουμε κλινικά τις σημαντικές νέες τεχνικές σε μερικούς άλλους τομείς θεραπείας, συμπεριλαμβανομένης της συντήρησης στα οποιοειδή – και ενδεχομένως θεραπείες που αφορούν την εξάρτηση στην κοκαΐνη και τις χειρουργικές επεμβάσεις για την μακροχρόνια παχυσαρκία. Ανυπομονούμε να σας καλωσορίσουμε στη συναρπαστική και πλούσια πολιτισμικά πόλη του Βερολίνου και ελπίζουμε ότι θα επιστρέψετε στο σπίτι σας μετά το συνέδριο με την πεποίθηση ότι οι ιατρικές μέθοδοι που αφορούν στα θέματα εθισμού δεν θα πρέπει να παραμείνουν κολλημένες στις μεθόδους της δεκαετίας του 1960.

Δρ Linda Partecke και Δρ Colin Brewer, Νοέμβριος 2005